00:00
Καράβι καραβάκι
Little ship, where are you going shore to shore, come out so I can see you.
You’ve cast a spell on me
and I am mad about you,
your sister’s put a spell on me
and I am mad about you.
With red flag and golden cross, come out so I can see you.
Come out so I can see you and get well,
so I don’t decline and die,
come out so I can see you for a while
and my longing be fulfilled.
If you’re going to Constantinople and to Saint Sophia, my sweet.
Come now, come, I’m speaking to you,
don’t torture me and make me cry,
come now, come, my little dove,
let me take you in my arms.
Take me aboard and pull away, come out so I can see you.
Come now, just the two of us,
let me make the bunk you’ll sleep in,
come now, come along with me,
so you’ll have a gladsome time.
Boats hailing from Psara have anchored at Constantinople, o my sweet smelling basil.
It is your plaited head of hair
that’s maddened many and myself,
your tresses and that neck of yours
have made me think of you.
The Turkish girls noticed them and sighed, I know not why.
That pair of small dark eyes of yours
are full of longing and of passion,
the lashes of your eyes close tight
and will not let me go.
Translated by John Leatham
Καράβι, καραβάκι, που πας γιαλό-γιαλό, έβγα να σε δω.
Μάγια μου ’χεις καμωμένα
και τρελαίνομαι για σένα,
μάγια μου ’χει η αδερφή σου
και τρελαίνομαι μαζί σου.
Με κόκκινη σημαία και με χρυσό σταυρό, έβγα να σε δω.
Έβγα να σε δω να γιάνω
να μην πέσω και πεθάνω,
έβγα να σε δω λιγάκι
να μου φύγει το μεράκι.
Αν είσαι για την Πόλη και την Αγια-Σοφιά, αγάπη μου γλυκιά.
Έλα-έλα σαν σου λέγω,
μη με τυραννείς και κλαίγω,
έλα-έλα, πέρδικά μου,
στ’ αγκαλάκια τα δικά μου.
Πάρε και μένα μέσα και σύρε στο καλό, έβγα να σε δω.
Έλα να ’σαι, να ’μαι, να ’σαι,
να σου στρώνω να κοιμάσαι,
έλα-έλα με τα μένα,
να περνάς χαριτωμένα.
Τα ψαριανά καράβια στην Πόλη αράξανε, σγουρέ βασιλικέ.
Τα μαλλιά σου τα πλεγμένα
τρέλαναν πολλούς και μένα,
τα μαλλιά σου κι ο λαιμός σου
μ’ έφεραν στο λογισμό σου.
Τα είδανε οι Τουρκοπούλες κι αναστενάξανε, άτζαμπα* γιατί.
Τα ματάκια σου τα μαύρα
είν’ όλο καημός και λάβρα,
τα ματόκλαδά σου κλείνουν
και να φύγω δε μ’ αφήνουν.
*άτζαμπα: άραγε
In characteristic manner, this song casually interweaves national symbols of historical memory with purely erotic meanings.
Miranda Terzopoulou (2002)
Studio recording (2001). Based on Simon Karas’ recording which belongs to the Association for the Dissemination of Greek National Music.
Singers
Violin
Constantinopolitan lute
Goblet drum
