00:00
Η μάνα που ’χει τουν ιγιό
Κι τι τραγούδι να ’βρουμι ν’ αρέσ’ στου παλληκάρι.
Η μάνα που ’χει τουν ιγιό, τουν πουλυουκανακάρη,
τουν έλουζι, τουν χτένιζι κι στου σκουλειό τουν στέλνει,
για να μαθαίνει γράμματα, να γένει γραμματέας.
Κι ου δάσκαλους τουν έδειρνι μι μια χρυσή βιργίτσα·
τουν δέρνει κι η δασκάλισσα μ’ ένα κλουνάρι μόσχου.
Πααίν’ στου σπίτι τ’ κλαίουντας κι η μάνα του του λέει:
– Πού είνι, γιε μ’, τα γράμματά σ’, σ’ απού είνι, γιε μ’, ου νους σου;
– Τα γράμματα είνι στου χαρτί κι ου νους μου πέρα διάβη·
πέρα στις ρούσις, στις ξανθές, πέρα στις μαυρουμάτις,
πο ’χουν του μάτι σαν ιλιά, του φρύδι σαν γαϊτάνι·
κι έχουν τα ματουτσίνουρα σαν της ιλιάς τα φύλλα·
κι έχουν τα μαλλιά τ’ς μακριά σαράντα πέντι πήχις.
[Ευχές για τον νοικοκύρη.]
Ήρθαμι στουν αφέντη μας τουν πουλυχρουνιμένου·
μας έδουσι ένα φούρνου ψουμιά κι άλλα τόσα φλουριά.
Όσ’ άστρα απ’ τουν ουρανό κι φύλλα απ’ τα δέντρα,
τόσα καλά να τ’ δώσ’ Θιός ιδώ που τραγουδούμι.
Χέρ’ να μην τουν πουνάει·
πουδάρ’ να μην τουν πουνάει·
κοιλιά τ’ να μην τουν πουνάει·
κιφάλ’ να μην τουν πουνάει·
καρδιά τ’ να μην τουν πουνάει.
Πέτε, παλληκάρια μ’, «Αμήν!»
Αμήν!
Studio recording (1974).
