00:00
«Όνειρο το ’δα, λυγερή, να μου το ξεδυλιάνεις:
απόψε χώρες όριζα και πράσα επρασολόγου,
και λευκοκάρυα ετσάκιζα, μικρό μου, στην ποδιά σου».
«Δεν το θωρείς, βαριόμοιρε, μόνος και μοναχός σου;
Οι χώρες είναι χωρισμοί, τα πράσα είναι πίκρες·
τα λευκοκάρυα οι μπαλωθιές — ξεχωρισμοί για πάντα».
Στην Κρήτη υπάρχουν δύο βασικά είδη τραγουδιών: τα ριζίτικα, που τραγουδιούνται κυρίως στις ορεινές περιοχές των Χανίων, και οι μαντινάδες, δίστιχα δεκαπεντασύλλαβα με περιεχόμενο τις περισσότερες φορές ερωτικό. Οι μαντινάδες τραγουδιούνται σε γρήγορους σκοπούς και συνοδεύονται από λύρα και λαούτο, σε αντίθεση με τα ριζίτικα, τα οποία ερμηνεύονται από άντρες σε καθιστικούς σκοπούς, συνήθως αργούς και χωρίς οργανική συνοδεία.
Οι τραγουδιστές χωρίζονται συνήθως σε δύο ομάδες: τον κορυφαίο, που «παίρνει» το τραγούδι, και το σύνολο που τον συνοδεύει ή, όπως στην περίπτωση του συγκεκριμένου τραγουδιού, σε σολίστα και χορωδία. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε στο ορεινό χωριό Ασή Γωνιά του νομού Χανίων.
Σε αντίθεση με τις περιστασιακές μαντινάδες, τα ριζίτικα είναι παλαιά τραγούδια που αφηγούνται τα κατορθώματα γενναίων πολεμιστών του παρελθόντος.
Το κατέγραψε η Δόμνα Σαμίου το 1965 στην Ασή Γωνιά Χανίων. Τραγουδούν οι: Γεώργιος Αγγελάκης, Στυλιανός Τριπαλιτάκης και Μανώλης Αγγελάκης.
