00:00
Των σφουγγαράδων
Έρι, ο μισεμός είναι καημός, το κατευόδιο ζάλη
έρι, και το καλωσορίσατε, αχ Μαρούλι1, είναι χαρά μεγάλη.
Η μηχανή ’ναι η μάνα μου, η ρόδα η αδερφή μου
και στον κολαουζέρη2 μου κρέμεται η ζωή μου.
Για σένα βάζω φόρεμα3, για σε τραβώ μαρκούτσα4
για σένα μου φορέσανε τα σιδερέ4 παπούτσια.
1Μαρούλι: υποκοριστικό του Μαρία.
2κολαουζέρης: ο έμπειρος ναύτης που μένει πάνω στο καΐκι, κρατώντας συνεχώς τον οδηγό-σκοινί (κολαούζο), με το οποίο είναι δεμένος ο δύτης και μέσα’ του οποίου εκείνος επικοινωνεί και του στέλνει τα μηνύματά του.
3φόρεμα: το σκάφανδρο, η στολή του δύτη.
4μαρκούτσα: αεραγωγός σωλήνας που ενώνει την περικεφαλαία του σκάφανδρου με την αεραντλία τον σπογγαλιευτικού πλοίου και μέσω του οποίου ο δύτης αναπνέει.
5σιδερέ: Βαριά μεταλλικά παπούτσια, που μαζί με άλλα βαρίδια βοηθούσαν τον δύτη να περπατάει στον πάτο της θάλασσας
Τραγούδι που αναφέρεται στη ζωή των σφουγγαράδων. Ζωή απόλυτα εξαρτημένη απ’ το δύσκολο και επικίνδυνο επάγγελμά τους, που απαιτούσε την καταβύθισή τους, με πρωτόγονα μέσα, στο βυθό της θάλασσας. Οι Καλύμνιοι επιδόθηκαν συλλογικά σε δραστηριότητες σχετικές με τη σπογγαλιεία, σε βαθμό που ταυτίστηκαν ιστορικά με αυτήν. Με επίκεντρο τη σπογγαλιεία διαμορφώθηκαν τοπικά έθιμα και τραγούδια, που εκφράζουν τα συναισθήματα της κοινότητας για την αβέβαιη μοίρα των βουτηχτάδων και την αμφίβολη επιστροφή τους στο νησί.
Μιράντα Τερζοπούλου (2018)
Ηχογραφήθηκε σε στούντιο στις 25/10/2001. Το έμαθε η Δόμνα Σαμίου από τη Δωδεκανήσια Αμαλία Παπαστεφάνου, το 1963.
Τραγούδι
Βιολί
Λάφτα
Σαντούρι
Λαούτο
Πληροφορητές
