00:00
Εγώ ’μαι ’νους ψαρά παιδί, έχω και χήρα μάνα,
χήρα ’ναι και μαντζουράνα,
που πήγε και με ρόγιασε, με καπάριασε
σε μια κυρά μεγάλη,
που στον κόσμο δεν είν’ άλλη.
Που μ’ έστελνε για κρύο νερό, τον χειμών’ καιρό,
σε μια κρύα βρυσούλα —
κρύα ’ναι και δροσερούλα.
Δώσ’ μου, κυρά, τη ρόγα μου, τη ρογούλα μου·
δώσ’ μου τη δούλεψή μου·
σε βαρέθηκ’ η ψυχή μου.
Το τραγούδι αποτυπώνει μια εικόνα της ελληνικής κοινωνίας πριν από εκατό έως διακόσια χρόνια, τότε που η φτώχεια ανάγκαζε όχι μόνο τα κορίτσια αλλά και τα αγόρια να εργάζονται ως υπηρέτες σε πλούσιες οικογένειες.
Ηχογραφήθηκε σε στούντιο το 1980. Το κατέγραψε η Δόμνα Σαμίου το 1976 στην Κύμη Εύβοιας από τον κ. Παπαντωνίου.
