Βαρέθηκα, μανούλα μου, τη θάλασσα να βλέπω, τον ταχυδρόμο να ρωτώ και γράμμα να μην έχω. Τραγούδι της ξενιτιάς από την Χίο με την Κατερίνα Παπαδοπούλου. Ηχογραφήθηκε το 2001.
Καράβι καραβάκι που πας γιαλό-γιαλό, έβγα να σε δω Μάγια μου ’χεις καμωμένα και τρελαίνομαι για σένα μάγια μου ’χει η αδερφή σου και τρελαίνομαι μαζί σου. με κόκκινη σημαία και με χρυσό σταυρό, έβγα να σε δω Έβγα να σε δω να γιάνω να μην πέσω και πεθάνω, έβγα [...]
Να τα ταξιδέψω θέλω — έρι πάλι, να τα ταξιδέψω θέλω — έρι πάλι, της Αττάλειας τα νερά — έρι πάλι, της Αττάλειας τα νερά· με τα Ψαριανά καράβια, που ’χουν ναύτες λεβεντιά, που ’χουν ναύτες παλληκάρια, κι έχουν φόρτσα τα πανιά, και πηδούνε στη φωτιά. Είπα σου: «Να φύγω [...]
Πραματευτής κατέβαινε της Βουργαριάς τα μέρη. Σέρνει μουλάρια δώδεκα και μούλες δεκαπέντε· εκεί που πάει και τραγουδάει, εκεί που πάει και λέει: «Κρίμα σε τούτα τα βουνά και κλέφτες να μην έχουν». Κι ευτύς παρουσιάστηκαν τρεις κλέφτες εμπροστά του [κι αρχίσαν ξεφορτώματα και τα σκοινιά να κόβουν. «Ν’ αφήστε, βρε [...]
Πραματε- πραματευτής κατέβαινε, πραματευτής κατέβαινε της Βουργαριάς τα μέρη. Σέρνει μου- σέρνει μουλάρια δώδεκα, σέρνει μουλάρια δώδεκα και μούλες δεκαπέντε. Εκεί που πάει και τραγουδάει, εκεί που πάει και λέει: «Κρίμα σε τούτα τα βουνά και κλέφτες να μην έχουν». Κι ευτύς παρουσιάστηκαν τρεις κλέφτες εμπροστά του· κι αρχίσαν ξεφορτώματα [...]
