Παραπονιάρικό μου

Μερακλίδικο τραγούδι της αγάπης, από εκείνα που μας θυμίζουν τη στενή σχέση των δημοτικών με τα ρεμπέτικα.

Στο τέλος, η αρχική μελωδία γυρίζει σε αμανέ, με ένα δίστιχο του ερωτικού πάθους, πολύ φορτισμένο συναισθηματικά, όπως συνηθίζεται σ’ αυτό το μουσικό είδος. Και τούτα τα δίστιχα απαντώνται σε πάρα πολλές μικρασιατικές και νησιώτικες κοινότητες, τραγουδισμένα με διάφορους σκοπούς.

Δεν είναι παράξενο που το τραγούδι θεωρείται και μυτιληνιό και σμυρναίικο, γιατί είναι πασίγνωστη η στενότατη σχέση της Λέσβου με τη Σμύρνη, όπου οι κάτοικοι του νησιού μέχρι το 1922 μετέβαιναν κατά χιλιάδες για να εργαστούν ως τεχνίτες ή εργάτες, για να σπουδάσουν, ακόμη και για να ψωνίσουν ή να ζήσουν μόνιμα. Μαζί τους ταξίδευαν, καθώς είναι πολύ φυσικό, τα τραγούδια, η μουσική κι οι χοροί, μα και κάθε λογής πολιτισμικά ή υλικά αγαθά. Έτσι, η πολιτισμική επιρροή της ιωνικής μεγαλούπολης υπήρξε τεράστια όχι μόνο στη Λέσβο, αλλά σε όλα σχεδόν τα νησιά του Αιγαίου.

Θοδωρής Κοντάρας (2022)