00:00
«Ένα καράβι κρητικό μηδέ τρανό μηδέ μικρό,
μόνο σαρανταδυό πηχώ
και μ’ έφερε στα ξένα στ’ ανεγνώριμα».
«Ξένε μ’, ξενιτεμένε μ’ κι ανεγνώριμε,
που περπατείς στα ξένα σ’ ανεγνώριμα».
«Εγώ σ’ αυτό τον κόσμον ηπαντρεύτηκα
και πήρα Φραγκοπούλα που ήταν μάγισσα.
Μαγεύει τα καράβια και τη θάλασσα,
εμάγεψεν κι εμένα, τον ξένο, τον αλλόξενο».
Το ποντιακό αυτό τραγούδι της ξενιτιάς τραγουδιέται και χορεύεται -κοτσαγγέλ’- στους γάμους, την ώρα που η πεθερά δείχνει τελετουργικά στη νύφη το καινούργιο της σπίτι.
Η αναχώρηση ενός μέλους με τον γάμο, τη μετανάστευση ή τον θάνατο, στάθηκε πάντοτε τραυματική για το κλειστό κύτταρο της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας. Δεν είναι τυχαία τα κοινά ποιητικά μοτίβα ανάμεσα στα τραγούδια της ξενιτιάς και αυτά του γάμου ή τα μοιρολόγια.
Λάμπρος Λιάβας (1989)
(Από τα εισαγωγικά σχόλια στον δίσκο Τα τραγούδια της ξενιτιάς)
Ηχογραφήθηκε σε στούντιο το 1989.
