Κεντρική σελίδα / Το έργο της / Κατάλογος τραγουδιών / Τούτ’ τη γης την έσκαψα

Τούτ’ τη γης την έσκαψα

00:00

Στίχοι

Τούτ’ τη γης, ντελή-Ρωμιά, τούτ’ τη γης την έσκαψα,
τούτ’ τη γης την έσκαψα με δυ’ ασημομάχαιρα.

Κι όσο χώ-, κι αμάν, αμάν, κι όσο χώμα έβγαλα,
κι όσο χώμα έβγαλα, στην ποδιά μου το ’βαλα.

Γεφυρά-, ντελή-Ρωμιά, γεφυράκι στέριωσα,
γεφυράκι στέριωσα, να περνάν οι κοπελιές.

Να μαζε-, κι αμάν, αμάν, να μαζεύουν τις ελιές,
τις ελιές τις μάσανε και μας το χαλάσανε.

Προέλευση: Πελοπόννησος

Τόπος: Αρκαδία, Άστρος

Ρυθμός: 4σημος

Χορός: Στα τρία

Διάρκεια: 01:20

Πληροφορίες καταγραφής

Ηχογραφήθηκε σε στούντιο το 2006. Το κατέγραψε η Δόμνα Σαμίου το 2003 στο Άστρος Κυνουρίας, από την 78χρονη κυρα-Μαριγώ Μπούζιου.

00:00

Τούτ’ τη γης την έσκαψα

Κυρα-Μαριγώ Μπούζιου. Άστρος Κυνουρίας, 2003

^{© Αρχείο Δόμνας Σαμίου}

Συντελεστές

Χορωδία του ΚΣΔΜ Δόμνα Σαμίου

Χορωδία

Μαριγώ Μπούζιου

Μαριγώ Μπούζιου

Πληροφορητές

Δισκογραφία

Δείτε επίσης

Στα Βέρβενα στα Δολιανά

Στα Βέρβενα, στα Βέρβενα, στα Δολιανά, κυρά μου γιεμ, και στον ωραίον τόπο, κει π’ αρέσει των ανθρώπων. Εκεί ’ναι τα γλυκά κρασιά, κυρά μου τα ωραία παλληκάρια, κιτρολεμονιάς κλωνάρια. Το πίνουν νιές, το πίνουν γριές, κυρά μου το πίνουν παντρεμένες, χήρες κι αρρεβωνιασμένες. Δε φταίνε το γλυκά κρασιά, κυρά [...]

Γενήκαν τα γεννήματα

Γενή- μωρέ, γενήκαν τα γεννήματα γιεμ, και μπαίνομε στο θέρο, πες μ’ αγάπη μ’ τι να γένω. Παίρνω, μωρέ, παίρνω το δρεπανάκι μου γιεμ, και πάω να θερίσω, μαύρα μάτια ν’ αγαπήσω. Παίρνω τον έργο σαν πλατύ σαν πλατύ και σα μεγάλο, πες μ’ αγάπη μ’ τι να κάνω. Βρίσκω [...]

Εψές προψές επέρναγα

(Κολοκοτρωναίικο)

Εψές προψές επέρναγα απ’ τα, μωρέ, ν-απ’ τα βουνά της Πιάνας, κι ακώ το γέ- μωρέ παιδιά, κι ακώ το γέρο του Μωριά. Κι ακώ το γέρο του Μωριά, το γερο-Θοδωράκη, να λέει στα παλληκάρια του, να λέει στα παιδιά του: «Παιδιά μ’, πήρ’ ο χινόπωρος, πήρ’ ο βαρύς χειμώνας· πέσαν τα [...]

Λαλούδι της Μονομπασιάς

Λαλού- βάι, λαλούδι της Μονομπασιάς, λαλούδι της Μονομπασιάς και κάστρο της Αθήνας και κάστρο της Αθήνας. Και Παλαμήδι τ’ Αναπλιού άνοιξε να ’μπω μέσα. Να δω τις Αναπλιώτισες, τις Αναπλιωτοπούλες, πώς πλένουν, πώς λευκαίνουνε, πώς μοσχοσαπουνάνε. Με το ’να χέρι πλένουνε, με τ’ άλλο σαπουνάνε, και με τα δυο τα χέρια [...]

Περιβόλι ν-είχα η πάπια

Περιβόλι ν-είχα, η πάπια μ’, περιβόλι ν-είχα περιβόλι ν-είχα νεραντζοσπαρμένο. Νεραντζοσπαρμένο, η πάπια μ’, νεραντζοσπαρμένο νεραντζοσπαρμένο και στ’ άνθη γεμισμένο. Κι από κάτω απ’ τ’ άνθη και το νεραντζάκι πέρδικα καθόταν και δροσολογιόταν. Κι από τη δροσιά της, πέσανε τα φτερά της τα χρυσοπούπουλά της.