Νύχτα ήταν που φιλιόμαστε

Νύχτα-, νύχτα ήταν που φιλιόμαστε, νύχτα και ποιoς μας είδε,
μας εί-, καλέ, μας είδε τ’ ά- τ’ άστρι και- τ’ άστρι και η αυγή.

Μας είδε τ’ άστρι και η αυγή, τ’ άστρι και το φεγγάρι,
τ’ άστρι περιχαμπήλωσε και το ’πε της θαλάσσης,
θάλασσα το ’πε του κουπιού και το κουπί του ναύτη,
κι ο ναύτης το τραγούδησε στου καραβιού την πλώρη.
Κόκκιν’ αχείλι φίλησα κι έβαψε το δικό μου,
με το μαντίλι το ’συρα κι έβαψε το μαντίλι,
πέντε ποτάμια το ’πλυναν κι έβαψαν και τα πέντε,
βάψαν οι άκρες του γιαλού και οι μέσες του πελάγου,
περάσαν τα περάματα* και βάψαν τα κουπιά τους,
περάσαν και οι μελαχρινές και βάψαν τα μαλλιά τους.

^*περάματα: καράβια