00:00
Μα η Βγενούλα η μικρή, η μικροπαντρεμένη,
όπου καυχιόταν κι έλεγε πως Χάρος δεν την παίρνει
γιατί είν’ τα σπίτια της ψηλά κι άντρας της παλικάρι,
γιατί έχει δώδεκα αδελφούς και δεκαοχτώ κουνιάδοι.
Κι ο Χάρος όντας τ’ άκουσε, πολύ του κακοφάνη,
άσπρο πουλάκι γίνηκε, μαύρο χελιδονάκι,
και πήγε και τη γκίλωσε μες στο ζερβί βυζάκι.
– Μάνα το κεφαλάκι μου, μάνα πονεί η καρδιά μου,
στρώσε μάνα την κλίνη μου να πέσω να πεθάνω.
Μάνα σαν έρθει ο Κωσταντής μην τον κακοκαρδίσεις,
στρώσε του τάβλα να γευτεί και τάβλα να δειπνήσει,
βάλε του και γλυκό κρασί για να καλοκαρδίσει.
Ακόμα ο λόος ήστεκε κι ο Κωσταντής μπροβαίνει,
βλέπει σταυρό στην πόρτα του, παπάδες στην αυλή του,
βλέπει τον πρωτομάστορα να σκάβει το μνημούρι.
– Να ζήσεις πρωτομάστορα, ποιανού ’ναι το μνημούρι;
– Δεν έχω στόμα να στο πω, χείλη να στο μιλήσω
κι ούτ’ η καρδιά μου με βαστά να σου το μολογήσω.
Είν’ τση Βγενούλας τση μικρής, τση μικροπαντρεμένης,
όπου καυχιόταν κι έλεγε πως Χάρος δεν την παίρνει,
γιατί είν’ τα σπίτια της ψηλά κι άντρας τση παλικάρι,
γιατί έχει δώδεκα αδελφούς και δεκαοχτώ κουνιάδοι.
– Να ζήσεις πρωτομάστορα, σκάψε βαθιά το μνήμα,
σκάψε βαθιά, σκάψε ανοιχτά, σκάψε για δυο νομάτοι,
για τη Βγενούλα τη μικρή και για το Κωσταντάκι,
το μικρό το μικροπαντρεμένο
και στο προσκεφαλάκι μας άσε παραθυράκι
να μπαινοβγαίνουν τα πουλιά, να μπαινοβγαίνουν τ’ άστρα,
να λεν για τούτα τα κορμιά τα αδικοχαμένα
όπου τα χώρισε η ζωή και τά ’σμιξεν ο Χάρος.
Στη Μύκονο κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, που απαγορευόταν κάθε ψυχαγωγία, οι γυναίκες συνήθιζαν να λένε ορισμένα τραγούδια. Τα Σαρακοστιανά δεν ήταν τραγούδια της διασκέδασης. «Τα γεμάτο θλίψη, πίκρα, υποδούλωση, ξενιτιά, χαμό και θάνατο –όπως περιγράφουν– περιεχόμενά τους τα έκανε, αν και δεν ήσαν τραγούδια θρησκευτικά, να ταιριάζουν με το πνεύμα και τα συναισθήματα της εποχής, μιας εποχής πένθους και περισυλλογής. Αφορούσαν τον καθημερινό ανθρώπινο πόνο, τη συνάντηση της ζωής με το θάνατο. Ήσαν τραγούδια της ξενιτιάς, του χάρου άλλα και της αγάπης, πιο πολύ της πίστης στην αγάπη».
Τα περισσότερα σήμερα έχουν ξεχαστεί ή έχει ξεχαστεί ο σκοπός τους. Ήσαν «Η Ερασμία», «Η Τριανταφυλλένια», «Η Λυγερή», «Το Κωσταντάκι», και άλλα, και βέβαια η πιο γνωστή κι αγαπητή «Βγενούλα». Μιράντα Τερζοπούλου (1998)
Ηχογραφήθηκε σε στούντιο, το 1997.
Το κατέγραψε η Δόμνα Σαμίου στη Μύκονο από την Παναγιώτα Νάζου, τον Νοέμβριο του 1997.
