Σιμά σα ξημερώματα, χάραξεν κ’ η ανατολή, εξέβεν ο Αυγίτες, πάει να ξημερώσει. Ο ήλιον εδιαρμένεβεν: – Κόρη μ’, θ’ αφήντ’ς το σπίτι σ’. Ο φέγγον τερεί και γελά, τα φύλλα πουστουρίζ’νε· παρχάρ αέρα πα φυσά, τ’ ελάτια κουστουρίζ’νε. Νεοελληνική απόδοση Κοντά στα ξημερώματα, χάραξε και η ανατολή, βγήκε ο [...]
Τ' ορφανέσας το νυφέπαρμαν (της ορφανής το νυφοπάρσιμο, ο γάμος της ορφανής) Δίμερα, τρίμερα την νύφεν παραστέκ’ νε, φορίζ’ν ατέν, στολίζ’ν ατέν κι ατέν ’κί στεφανών’νε. Ξένε μ', ξενιτεμένε - Ξένε μ’, ξενιτεμένε μ’ κι ανεγνώ- κι ανεγνώριμε μ’, πού πορπατείς στα ξένα, στα ξένα, στ’ ανεγνώριμα; - Εγώ σ’ αυτόν [...]
Θρήνος της Μεγάλης Εβδομάδας ⬥ ... Βλέπεις εκείνον τον γυμνόν, τον παραπονεμένον, όπου φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτηγμένο, όπου φορεί στην κεφαλή ακάνθινο στεφάνι, εκείνος είν’ ο γιόκας σου και ’μέ ο διδάσκαλός μου. ...
