Τα τελευταία χρόνια στο τεύχος Μαΐου – Ιουνίου, κάτι μας ωθούσε να κάνουμε πάντα μία έστω και μικρή αναφορά, στο Μάνο Χατζιδάκι. Κάτι σαν φόρο τιμής στη μνήμη ενός καλλιτέχνη που χρειάστηκε πολλές φορές να συγκρουστεί με κάθε λογής κατεστημένα και αγκυλώσεις.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που η ιδιαίτερα διεισδυτική του ματιά, η ανάγκη του να απαιτεί τομές, αλλά και ορθολογική αντιμετώπιση σε καλλιτεχνικά ζητήματα, επικρίθηκε από φορείς, δημοσιογράφους και συναδέλφους. Ο χρόνος απέδειξε πόσο δίκιο είχε και πόσο αναγκαία ήταν όλα αυτά για τα οποία πάλεψε.
Σε αυτό το τεύχος, φιλοξενούμε στο εξώφυλλό μας μια άλλη μουσική προσωπικότητα, που αποδεδειγμένα υπήρξε εξ ίσου πολύτιμη σε ένα τόσο παρεξηγημένο, αλλά και παρατημένο στο έλεος της μοίρας του τομέα, αυτόν της παραδοσιακής μας μουσικής.
Και γι’ αυτήν ισχύει ακριβώς το ίδιο: Όλα όσα ζήτησε, πάλεψε και απαίτησε, ήταν αναγκαία. Παρουσιάζουμε λοιπόν ένα μικρό αφιέρωμα – φόρο τιμής, σε αυτή τη γυναίκα, η οποία περίπου μόνη της, έκανε μία δουλειά που σε άλλες χώρες της Ευρώπης (τουλάχιστον απ’ όσο γνωρίζουμε), γίνεται κυρίως από θεσμικούς ή κρατικούς φορείς.
Όμως στο σήμερα (για να συνεχίσουμε από το προηγούμενο τεύχος τη διερεύνηση των νέων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δεδομένων), πολλοί πιστεύουν ότι δεν μπορεί – αλλά και δεν πρέπει – να συνεχίσουμε να πορευόμαστε με μόνο όπλο μερικούς χαρισματικούς ανθρώπους, που από «ψώνιο» βγάζουν φίδια από τις τρύπες τους. Κάνουν δηλαδή τη δουλειά που άλλοι θα έπρεπε να κάνουν.
Όμως ίσως και να πρέπει! Όταν δεν υπάρχουν μακροχρόνιοι σχεδιασμοί, όταν ολόκληροι τομείς της μουσικής και του πολιτισμού είναι απαξιωμένοι από τους υπεύθυνους κρατικούς φορείς, τότε κάποιος πρέπει να καλύψει το κενό.
Ας μην ξεχνάμε ότι για να παλέψεις για κάτι, πρέπει να το αγαπάς, να το πιστεύεις, να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Πιστεύετε ότι η παραπάνω πρόταση, χαρακτηρίζει τους κρατικούς υπεύθυνους για όλα τα μουσικά μας ζητήματα;
Ας θυμόμαστε επίσης, ότι είναι αδύνατο να έχεις τα επιθυμητά αποτελέσματα χωρίς να πληρώσεις το «τίμημα της υπομονής».
Θαύματα δεν έγιναν πουθενά και δεν γίνονται. Ειδικά τώρα. Το χειρότερο που μπορεί να τινάξει – κυριολεκτικά – στον αέρα ότι έχει απομείνει, είναι η απαίτηση άμεσων θαυμάτων.
Παντός είδους…
Η Συντακτική Ομάδα