– Κάστρο, και πού ’ν’ οι πύργοι σου και τα καμπαναριά σου; Και πού ’ν’ οι γι-αντριωμένοι σου, όμορφα παλληκάρια; – Μα μένα οι γι-αντριωμένοι μου, όμορφα παλληκάρια, η μαύρη γης τα χαίρεται στον μαυρισμένον Άδη. Δεν έχω αμάχη1 τσι Τουρκιάς, μούιδε κακιά του χάρου· μόνο ’χω αμάχη και κακιά [...]
Σαράντα παλληκάρια κι ένας γέροντας στολίστ’καν κι αρματώθ’καν για τουν πόλιμου. Βάζουνε τα ντουφέκια τ’ς, φέγγουν τα βουνά, βάζουν και τα σπαθιά τους, λάμπουν θάλασσες. Παίρνουν το δρόμο πάνε, τη γιαλόστρατα,* στη μάνα τους πηγαίνουν την ευχή τ’ς να τ’ς δώσ’. Ώρα καλή παιδιά μου κι αντέτ’ στο καλό. *γιαλόστρατα: [...]
