Τραγούδι από την Κρώμνη του Πόντου με γνωμικό περιεχόμενο για το εφήμερο του ανθρώπινου βίου, σε αντιδιαστολή με την αιωνιότητα της φύσης. Με τον Ηλία Υφαντίδη στο τραγούδι και την λύρα (2005).
Γέρασα, μωρέ παιδιά, γέρασα και δε μπορώ τα τραγούδια μου να πω. Βλέπω νιους κι είμαι ζηλιάρης, γέρος και παραπονιάρης. Αποκριάτικο τραγούδι από την Στερεά Ελλάδα με τον Μανώλη Μπάλλα. Ζωντανή ηχογράφηση του 1993 στην ταβέρνα «Το Μοναστήρι», στην Αθήνα.
Γέρασα, μωρέ παιδιά, γέρασα και δε μπορώ τα τραγούδια μου να πω. Βλέπω νιους κι είμαι ζηλιάρης, γέρος και παραπονιάρης. Αποκριάτικο τραγούδι από την Στερεά Ελλάδα με τον Σοφρώνη Φραγκούδη. Ζωντανή ηχογράφηση από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (2003).
Kαλότυχα είναι τα ι-βουνά, καλότυχοι είν’ οι κάμποι, που θάνατο δεν καϊρτερούν και Χάρο δεν παντέχουν, μόν’ καϊρτερούν την άνοιξη. Με το Πολυφωνικό Συγκρότημα Πωγωνίου. Ηχογραφήθηκε το 1983 στο Παρίσι.
Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι κάθεται αϊτός βρεμένος ο καημένος και παρακαλεί τον ήλιο ν’ ανατείλει. - Ήλιε, ανάτειλε, ήλιε, λάμψε και δώσε για να λειώσουνε χιόνια ’πού τα φτερά μου και τα κρούσταλα απού τ’ ακρανυχά μου. Μη τονε κλαις τον αετό όντε βροντά και βρέχει μόνο να κλαις [...]
Τον αντρειωμένο μην τον κλαις όσο ε όσο κι αν α- όσο κι αν αστοχήσει, μ’ αν αστοχήσει μια, μ’ αν αστοχήσει μια και δυο, μ’ αν αστοχήσει μια και δυο πάλι ε πάλι αντρειωμέ- πάλι αντρειωμένος είναι, πάντα 'ν’ η πόρτα του ανοιχτή κι η τάβλα ντου στρωμένη και [...]
Τον αντρειωμένο μην τον κλαις όντε κι αν αστοχήσει, μ’ αν αστοχήσει μια και δυο πάλι αντρειωμένος είναι, πάντα 'ναι η πόρτα ντου ανοιχτή κι η τάβλα ντου στρωμένη, χαροκοπούν οι φίλοι ντου. Οι άντρες οι φανήσιμοι κι οι καστροπολεμάρχοι πως είν’ οι μπάλες δανεικές κατέχου ντο στη μάχη.
Πέρασα καλημέρισα τέσσερα μαύρα μάτια, τέσσερα χείλια, Δάφνη μ’, κόκκινα. Τέσσερα χείλια κόκκινα κι δυο λιγνά κορμάκια, πέρασα, Δάφνη μ’, κι τα ρώτησα, πέρασα κι τα ρώτησα του δρόμου να μι δείξουν, κι κείνα δε μου μίλησαν κι κίνησα κι πάω. Παίρνου του δρόμου του στρατί, τ’ άδειου του μονοπάτι, [...]
Στον ουρανό χορεύγουνε, στον Άδη γάμο κάνουν και μπέψαν και καλιούσανε ούλους τους πρικαμένους. Χριστέ, να με καλιούσανε κι εμέ τον πρικαμένο να κάμω πράσινα κεριά κι αλεξινές* λαμπάδες να τσ’ άφτα, να τον γύριζα τον Άδη γύρου γύρου να ιδώ τσι νιούς πώς κείτουνται, τσ’ άγουρους πώς κοιμούνται να [...]
Τούτες οι μέρες το ’χουνε, τούτες οι εβδομάδες, για να χορεύουν τα παιδιά, να χαίροντ’ οι μανάδες. Δώστε του χορού να πάει, τούτ’ η γης θα μας εφάει. Τούτ’ η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε. Χορέψετε, χορέψετε, τα νιάτα να χαρείτε, γιατί σε τούτο τον ντουνιά [...]
Τούτες οι μέρες το ’χουνε, τούτες οι εβδομάδες, για να χορεύουν τα παιδιά, να χαίροντ’ οι μανάδες. Δώστε του χορού να πάει, τούτ’ η γης θα μας εφάει. Τούτ’ η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε. Χορέψετε, χορέψετε, τα νιάτα να χαρείτε, γιατί σε τούτο τον ντουνιά [...]
Ωρέ, χειμώνας κι ο- χειμώνας κι ο χινόπωρος χειμώνας κι ο χινόπωρος, μαζί τρώνε και πίν’ε. Καλέσαν και την άνοιξη κι αυτή δε μπιγιρντάει. Μην καμαρώνεις, άνοιξη, με τα πολλά λελούδια θε να τα πάρει ο Θεριστής, θα τα μαράνει όλα. *δε μπιγιρντάει: δεν καταδέχεται
Χορέψετε, χορέψετε, τα νιάτα να χαρείτε, γιατί σε τούτο τον ντουνιά δεν θα τα ξαναβρεί. Δώστε του χορού να πάει, τούτ’ η γης θα μας εφάει. Όσοι έχουνε καλή καρδιά και ταχτικά γλεντούνε μονάχα αυτοί τον ψεύτικο τον κόσμο θα χαρούνε. Τούτ’ η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε [...]
