(1914-1992) Διαπρεπής κλαριντζής. Γεννήθηκε στο Φωτεινό Ιωαννίνων και πέθανε στον Πειραιά. Ήταν ο βενιαμίν της μουσικής κομπανίας των Χαλκιάδων, στην οποία μπήκε όταν ήταν δεκαεπτά ετών. Η κομπανία τα καλοκαίρια έπαιζε σε πανηγύρια της Ηπείρου, ενώ το χειμώνα στην Αθήνα.
Το 1940 πολέμησε στον πόλεμο· το 1941 σκοτώθηκαν σε γερμανικό βομβαρδισμό η γυναίκα και τα δύο του παιδιά. Τότε εκείνος εντάχθηκε στην Αντίσταση και πολέμησε από τις γραμμές του ΕΛΑΣ.
Μετά τον πόλεμο, η κομπανία των Χαλκιάδων ανασυστάθηκε και περιόδευσε στα πανηγύρια της χώρας, ενώ άρχισε να κυκλοφορεί και δίσκους. Από το 1958 έως το 1963 ο Τάσος Χαλκιάς διέμενε και συμμετείχε σε παραστάσεις στην Αμερική. Όταν επέστρεψε, σχημάτισε το 1964 ένα νέο οικογενειακό συγκρότημα, με το οποίο έκανε εμφανίσεις σε γνωστά κέντρα της Αθήνας. Επέστρεψε για άλλα τρία χρόνια στην Αμερική, όπου ηχογράφησε περίπου εκατόν ογδόντα τραγούδια. Στην Αθήνα γύρισε οριστικά το 1970.
Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας του έπαιξε σε πληθώρα συναυλιών και μουσικών παραστάσεων, ενώ συμμετείχε σε δεκάδες δίσκους καταξιωμένων καλλιτεχνών και σε ηχογραφήσεις για την κρατική ραδιοφωνία. Στην προσωπική του δισκογραφία ανήκουν, μεταξύ άλλων, οι δίσκοι: Το κλαρίνο του Χαλκιά (1967), Ηπειρώτικος γάμος (1973), Ηπειρώτικο γλέντι (1976), Αθάνατα κλαρίνα (1984).
Μετά το θάνατό του, το κλαρίνο του δωρίστηκε στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων Φοίβου Ανωγειανάκη.
