Νίκος Στεφανίδης

(1890-1983) Κορυφαίος δεξιοτέχνης στο κανονάκι, έπαιζε επίσης ούτι και πολίτικη λύρα. Γεννήθηκε στο Ακσεχίρ Ικονίου (Akşehir) και πέθανε στη Νέα Ιωνία Αττικής.

Ήρθε στην Ελλάδα μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Στα χρόνια της κατοχής, το 1941, γνώρισε τον Σίμωνα Καρά με τον οποίο, μετά τον πόλεμο, ξεκίνησε μια πολυετή συνεργασία σε ραδιοφωνικές εκπομπές και εμφανίσεις με τη χορωδία του Συλλόγου προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής. Θεωρείται ο τελευταίος μεγάλος δεξιοτέχνης στο κανονάκι και φορέας της πρωτογενούς μουσικής παράδοσης των Ελλήνων της Ανατολής.

Το 1986 κυκλοφόρησε ο προσωπικός του δίσκος Νίκος Στεφανίδης – κανοκάκι, στη σειρά: Έλληνες δεξιοτέχνες.

Το booklet του LP ΝΙΚΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ – ΚΑΝΟΝΑΚΙ (pdf)

Στο αρχείο της Δόμνας Σαμίου υπάρχει συνομιλία μεταξύ της Δόμνας και του Νίκου Στεφανίδη που πραγματοποιήθηκε στις 19/12/1977. Απομαγνητοφωνημένη τη συνομιλία μπορείτε να τη διαβάσετε στη σελίδα Συνομιλία του Νίκου Στεφανίδη με τη Δόμνα Σαμίου και εκτενή αποσπάσματά της μπορείτε να τα ακούσετε παρακάτω.

Σημείωμα του Μάρκου Φ. Δραγούμη το δίσκο LP Νίκος Στεφανίδης – κανονάκι, που κυκλοφόρησε το 1986, στη σειρά: Έλληνες δεξιοτέχνες, IBN: ΑΦ 63, Παραγωγή: Αφοί Φαληρέα.

Αυτό που θαύμαζα Ιδιαίτερα στον Νικόλαο Στεφανίδη ήταν το ήρεμο και γεμάτο καλοσύνη βλέμμα του, η απόλυτη σεμνότητά του (ποτέ δεν περιαυτολογούσε, ποτέ δεν έκανε επίδειξη γνώσεων), η δεξιοτεχνία του, το πόσο άριστα κατείχε την θεωρία των μακαμιών κι η ακαταπόνητη δραστηριότητά του, που μοιραζόταν ανάμεσα στη μουσική και την ωρολογοποιία. Τον γνώρισα στο περιβάλλον της Σχολής του Σίμωνα Καρά και ευτύχησα να τον επισκεφθώ και στο σπίτι του στη Νέα Ιωνία. Όταν τον θυμάμαι μού έρχεται πάντα στο νου το ρητό «η μουσική εξευγενίζει τα ήθη». Μάρκος Δραγούμης

Σε συνέντευξή της στο περιοδικό Δίφωνο το 2000 η Δόμνα Σαμίου είπε:

«Ο Νίκος Στεφανίδης και ο Μαθιός Μπαλαμπάνης ήταν ήδη τότε (σ.σ. το 1972) σεβάσμιοι άνθρωποι, τους άκουγα χρόνια και χρόνια στις πρόβες του Σίμωνα Καρά. Αλλά δεν ήταν μόνο το παίξιμο τους. Εκείνο που πρέπει να τονίσω διαχωρίζοντας τα πράγματα σε σχέση με τα νεότερα χρόνια είναι ότι τότε δεν υπήρχε η “μούρλα” που κάνει σήμερα τους μουσικούς να τρέχουν σαν τρελοί από στούντιο σε στούντιο γιατί τους περιμένουν κι αλλού. Τότε, εφόσον αποφάσιζα να κάνω τον δίσκο, καλούσα αυτούς τους ανθρώπους στο σπίτι μου για πρόβες. Μιλάμε για εξαντλητικές πρόβες. Και όμως αν κάτι δεν πήγαινε καλά οι ίδιοι μου έλεγαν: “Κυρία Δόμνα, να ξανάρθουμε”. Τώρα οι μουσικοί έρχονται στο στούντιο σαν τρελοί, κάνουμε με άγχος την πρόβα, τα μπουρδουκλώνουμε και παίζουμε γιατί σε μία ώρα πρέπει να πάνε αλλού».