Γιώργος E. Παπαδάκης

(1947-2013). Συνθέτης, μουσικολόγος και ερευνητής. Γεννήθηκε στα Χανιά. Σπούδασε ανώτερα θεωρητικά, σύνθεση και ιστορία της μουσικής στο Εθνικό Ωδείο στην Αθήνα.

Εργάσθηκε  ως μουσικοσυνθέτης στο θέατρο και στον κινηματογράφο, έχοντας συνθέσει μουσική σε περισσότερα από είκοσι πέντε θεατρικά έργα και τριάντα ταινίες. Παράλληλα εργάσθηκε με αντικείμενο τη συλλογή μουσικο-λαογραφικού υλικού που αφορά την ιστορία και εξέλιξη της παραδοσιακής μουσικής στην Ελλάδα.

Από το 1975 συνεργάσθηκε με εφημερίδες και περιοδικά, ενώ το 2000 έγινε τακτικός συντάκτης του περιοδικού «Ιστορικά» για θέματα μουσικής και της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία». Από το 1978 ήταν συνεργάτης της ΕΡΤ, ως μουσικός, παραγωγός και διοικητικό στέλεχος, ενώ το 1981 έγινε διευθυντής του μουσικού τμήματος του Δεύτερου προγράμματος της EPA και το 1987 σύμβουλος του τομέα ψυχαγωγίας της ET-1.

Το διάστημα 1993-97 ήταν διευθυντής προγράμματος της ET-2. Επίσης, από το 1982 μέχρι το 1999, οργάνωνε και επιμελούταν τις καταγραφές παραδοσιακής μουσικής του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΑ, που απέφεραν ένα ωφέλιμο υλικό καταγραφής που ανέρχεται σε 3.650 μουσικά κομμάτια, από διακόσιους περίπου μουσικούς σολίστες, μέρος των οποίων μετέδωσε και η Κρατική Ολλανδική Ραδιοφωνία. Ακολούθησε η Ελληνική Ραδιοφωνία με τρεις εκδόσεις δίσκων: Ελληνισμός σε Στεριά και Θάλασσα, Όργανα και Οργανοπαίχτες και Xοροί. Από το 1988 έχει επιμεληθεί την έκδοση είκοσι δίσκων με καταγραφές παραδοσιακής και λαϊκής μουσικής.

Το 1983 εκδόθηκε το βιβλίο του «Λαϊκοί Πρακτικοί Οργανοπαίχτες» με εισαγωγή-μελέτη και καταγραφή μαρτυριών. Από το 1985 ασχολήθηκε και με τη συγγραφή σεναρίων για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.

Το 2002 ήταν μουσικός και επιστημονικός υπεύθυνος του Κέντρου Μελέτης της Παραδοσιακής Μουσικής Θράκης – Μικράς Ασίας – Ευξείνου Πόντου και μουσικός υπεύθυνος του Λυκείου των Ελληνίδων.

Συνεργάστηκε με τη Δόμνα Σαμίου σαν μουσικός σύμβουλος σε πολλούς δίσκους και συναυλίες.

Πηγή: Αρχείο Δόμνας Σαμίου, Γιώργος Ε. Παπαδάκης
 

Τραγούδια

Δίσκοι

Ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας-δώρου του Μεγάρου Μουσικής στα εβδομηκοστά γενέθλια της Δόμνας Σαμίου τον Οκτώβριο του 1998. Στο πρόγραμμα, τραγούδια λιγότερο γνωστά, στην πλειονότητά τους αργά και αφηγηματικά, που η Δόμνα αγαπούσε ιδιαίτερα. Ανάμεσα στους καλεσμένους της,  φίλοι και συνεργάτες, όπως  η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Λυκούργος Αγγελόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος […]
Η αφήγηση ωραίων, θαυμαστών και ηρωικών πράξεων του παρελθόντος ήταν πάντα και για όλους τους λαούς το νήμα που οδηγούσε και ύφαινε το μέλλον. Αυστηρά και δωρικά, σαν τους ήρωες που περιγράφουν.
Κάλαντα ευχές και παινέματα των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων. Άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο γνωστά που προέρχονται από διάφορες περιοχές της Ελλάδας (2011).
Μικρασιάτικα τραγούδια με τη Δόμνα Σαμίου. Είκοσι ένα τραγούδια και σκοποί από τη συναυλία-αφιέρωμα στη μούσα του ιστορικού χώρου της Ελληνικής Ανατολής που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 8/3/2005. Παραδοσιακά τραγούδια από τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, την Προποντίδα, την Κωνσταντινούπολη, τον Πόντο και την Καππαδοκία.
Αυτός ο δίσκος είναι ίσως το καλύτερο κλειδί για να κατανοήσει κανείς το βαθύτερο νόημα της ελληνικής πασχαλιάς, αφού συγκεντρώνει πολλά έθιμα της συγκεκριμένης εποχής του χρόνου, μαζί με τα τραγούδια και τα μουσικά κομμάτια που τα συνοδεύουν.
Είκοσι οκτώ τραγούδια και τρεις οργανικοί σκοποί αποτυπώνουν τον τρόπο που τραγούδησε ο κατεξοχήν θαλασσινός λαός μας τη θάλασσα των πειρασμών, του κινδύνου, του κάλλους, της γαλήνης αλλά και του χαμού.
Η λαϊκή φυσιολατρία των δημοτικών τραγουδιών δεν έχει σχέση με καμιά ρομαντική νοσταλγία: αποτελεί απαύγασμα της ίδιας της ζωής και της καθημερινής εμπειρίας, για αυτό και μπορεί να εκφράζεται με τόσο ποιητικό τρόπο.
Τριάντα τραγούδια με κεντρικό άξονα τον Διγενή αφηγούνται ιστορίες ηρώων, γενναίων και ακατανίκητων πολεμιστών, αρχόντων ή στρατιωτών, εμπνευσμένες από τις λαϊκές προφορικές παραδόσεις.

Συναυλίες

Μεγάλη συναυλία, δώρο για τα εβδομηκοστά γενέθλιά της. Καλεσμένοι της κάποιοι διαχρονικοί φίλοι και συνεργάτες. Κατά την επιλογή του ρεπερτορίου δόθηκε μεγαλύτερο βάρος όχι στα πολυτραγουδισμένα αλλά σε άγνωστα, στην πλειονότητα τους αργά, αφηγηματικά, «δύσκολα» τραγούδια.