Βαγγέλης Δημούδης

Γεννήθηκε το 1954 στην Καρωτή Διδυμοτείχου του νομού Έβρου. Είναι χορευτής, χοροδιδάσκαλος, παίζει ούτι και τραγουδάει.

Το 1972 κατέβηκε στην Αθήνα μαζί με όλη τη μουσικοχορευτική ομάδα του χωριού του για να παρουσιάσουν θρακιώτικους χορούς στο θέατρο «Δόρα Στράτου», όπου και παρέμεινε για είκοσι χρόνια.

Από το 1983 συνεργάζεται με τον συγχωριανό και δάσκαλό του στο τραγούδι Χρόνη Αηδονίδη. Έχει επίσης συνεργαστεί με διάφορους αξιόλογους καλλιτέχνες παραδοσιακής μουσικής, ενώ έχει συμμετάσχει σε συναυλίες στην Αθήνα και σε άλλες ελληνικές πόλεις, καθώς και στο εξωτερικό.

Έχει συμμετάσχει σε πολλές δισκογραφικές παραγωγές· στην προσωπική του δισκογραφία ανήκουν οι δίσκοι: Τραγούδια της Β. Θράκης (1979), Πουλάκι κλαίει μονάχο (1997) και Ηλιοβασίλεμα στον Έβρο (2004).

Πηγή: Βαγγέλης Δημούδης

Τραγούδια

Δίσκοι

Βιντεοσκοπημένη η παράσταση που δόθηκε στο Ηρώδειο, το 2005. Παρουσιάζονται θεατροποιημένα τραγούδια και δρώμενα που σχετίζονται με τον αγροτικό κύκλο.
Μια συλλογή που απευθύνεται στα παιδιά αλλά αποτελεί και βοήθημα σε όσους θέλουν να τους προσφέρουν ερεθίσματα από έναν κόσμο που χάνεται.
Τραγούδια σπάνια και πολύτιμα, τραγουδισμένα παραμύθια με στοιχεία από αρχαίους μύθους. Μέσα από αυτά ο λαός μπόρεσε να ενώσει το πραγματικό με το υπερφυσικό και να αφηγηθεί ιστορίες, συνήθως τραγικές, που ίσως κάποτε συνέβησαν ή θα μπορούσαν να συμβούν.
Τα «ανίερα-ιερά» αθυρόστομα τραγούδια της Αποκριάς, στην τολμηρή έκδοση του 1994 που τάραξε τα νερά της συντηρητικής παράδοσης. Συλλογή με 24 τραγούδια και χορούς του ελληνικού καρναβαλιού μαζί με επεξηγηματικά κείμενα.
Τα «ανίερα-ιερά» τραγούδια της Αποκριάς με την ιερή τους αθυροστομία  ετάραξαν τα νερά των σεμνότυφων καπηλευτών της παράδοσης. Ο διπλός δίσκος με τα  είκοσι τέσσερα κομμάτια συνοδεύεται από εκτενή κείμενα που αναλύουν το παγανιστικό τελετουργικό πλαίσιο εντός του οποίου λέγονται τα τραγούδια.
Σίτος, οίνος, έλαιον Ο ἐξανατέλλων χόρτον τοῖς κτήνεσι καὶ χλόην τῇ δουλείᾳ τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἐξαγαγεῖν ἄρτον ἐκ τῆς γῆς· καὶ οἶνος εὐφραίνει καρδίαν ἀνθρώπου τοῦ ἱλαρῦναι πρόσωπον ἐν ἐλαίῳ, καὶ ἄρτος καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει (Ψαλμός 104, στ. 15)
Είκοσι οκτώ τραγούδια και τρεις οργανικοί σκοποί αποτυπώνουν τον τρόπο που τραγούδησε ο κατεξοχήν θαλασσινός λαός μας τη θάλασσα των πειρασμών, του κινδύνου, του κάλλους, της γαλήνης αλλά και του χαμού.
Η λαϊκή φυσιολατρία των δημοτικών τραγουδιών δεν έχει σχέση με καμιά ρομαντική νοσταλγία: αποτελεί απαύγασμα της ίδιας της ζωής και της καθημερινής εμπειρίας, για αυτό και μπορεί να εκφράζεται με τόσο ποιητικό τρόπο.
Δεκαέξι διαχρονικά τραγούδια που ιστορούν όλες τις φάσεις του «δράματος» του ξενιτεμού. Τα δημοτικά τραγούδια της ξενιτιάς είναι μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες κατηγορίες της νεοελληνικής λαϊκής ποίησης, γιατί -πέρα από το φιλολογικό τους ενδιαφέρον- αποτελούν πηγή μελέτης για τον τρόπο που τοποθετείται η συλλογική γνώση και μνήμη μπροστά στο  […]
Δεκαεννιά τραγούδια που ιστορούν όλες τις φάσεις του «δράματος» του ξενιτεμού: η αναχώρηση του ξενιτεμένου, η ζωή στην ξενιτιά, η ζωή της οικογένειας που έμεινε πίσω, ο θάνατος στην ξενιτιά, η επιστροφή. Έκδοση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, ο δίσκος αυτός με το επιμελημένο ένθετο εγκαινιάζει ένα […]

Συναυλίες

Τραγούδια και δρώμενα ακολουθώντας την πορεία του κύκλου του χρόνου. Με αρχή το φθινόπωρο, που σηματοδοτεί την έναρξη του εργατικού αλλά και του εκκλησιαστικού χρόνου, αναπαράσταση του τρύγου, δρώμενα του Δωδεκαημέρου, ανοιξιάτικες γιορτές, έθιμα του Aϊ-Γιάννη του Κλήδονα και πανηγυρικές θερινές εκδηλώσεις.