00:00
Τί να κάνω ο έρημος τη γυναίκα που ’χω;
Το Γενάρ’ και το Φλεβάρ’ με προβοδάει στο θέρο,
θέριζα, αλώνιζα, όλο βροχές και χιόνια,
κι όταν τα θημώνιαζα, όλο κρουσταλλάκια.
Κίνησα κι εγώ ο καημένους να πάω σπίτι,
βρίσκω τη νοικοκυρά μέσα με τους φίλους
μπουγατσούδις έψηναν και αβγά τηγάν’ζαν.
Ξάμουσα1 κι εγώ ο καημένους να πάρω ένα
σ’κών’ το σιδηρόφτυαρο, να μια στο χέρι.
«Δε σι λέω, κερατά, βρε πεζεβέγκη
’ντά ’χω γω τους φίλους μου όξω να στέκεις,
κι όταν δεν είν’ φίλοι μου, τότε να μπαίνεις;
Να το γρουνοτζέβανο2, σκάσε και φάε
να το γρουνοκούμασο, ψόφ’σε και πέσε!»
1ξάμουσα: άπλωσα το χέρι
2γρουνοτζέβανο: κάτω μέρος σπασμένης στάμνας, όπου βάζουνε φαΐ στα γουρούνια
Ο τύπος της κακής γυναίκας (τεμπέλας, λαίμαργης, μεθύστρας, μοιχαλίδας, σεξουαλικά αχόρταγης) τροφοδότησε κατά κόρον τη θεματολογία των αποκριάτικων τραγουδιών. Δύο είναι τα χαρακτηριστικά των τραγουδιών αυτής της κατηγορίας: η εξωφρενική υπερβολή (θυμίζουμε μόνο το πασίγνωστο Στης ακρίβειας τον καιρό), καθώς και η αντιστροφή ανδρικών ιδιοτήτων γενικά αποδεκτών, οι οποίες προβάλλονται στις γυναίκες ως βαριά ελαττώματα. Μιράντα Τερζοπούλου (1994)
Δείτε επίσης το τραγούδι Όλη μέρα θέριζα από τη Σκιάθο, με το ίδιο θέμα.
Στη Θράκη ο χορός είναι γνωστός με το όνομα «χασαπιά».
Ζωντανή ηχογράφηση στην ταβέρνα «Το Μοναστήρι», στην Αθήνα, το 1993.
