Ένας κοντός κοντούτσικος (Σκιάθος)

Ένας, ένας κοντός κοντούτσικος έχει όμορφη γυναίκα,
τονε, καλέ, τονε ζηλε- τονε ζηλεύει η γειτονιά,
τονε, τονε ζηλεύει η γειτονιά, τονε ζηλεύει η χώρα,
τον ζή- καλέ, τον ζήλεψε, τον ζήλεψε κι ένας πασάς

τον ζήλεψε κι ένας πασάς πο’ ’χει όμορφη γυναίκα.
Βαρύ χρέος του έριξε, βαρύτερο χαράτσι.
Πούλησ’ αμπέλια ατρύγητα, χωράφια με τα στάχυα,
πούλησε σπίτια τρίπατα μ’ αυλές μαρμαρωμένες
και δεν του φτάσανε κι αυτά, πουλά και την καλή του.
Παίρνει ο κοντός την έμορφη, παίρνει και την καλή του,
στο δρόμο ν-όπου πήγαιναν, πραματευτή απαντέχουν.
– Πού πας κοντέ την έμορφη; – Πάω να την πουλήσω.
– Κοντέ, πόσα τηνε πουλάς, πόσα την παζαρεύεις;
– Το ’να της χείλι χίλι’ αξίζ’ τα δυο της δυο χιλιάδες
και το ψιλόλιγνο κορμί λογαριασμό δεν έχει.
– Βγάλε κοντέ το φέσι σου, στρώσε και την ποδιά σου,
στο φέσι βάλε τα φλουριά και στην ποδιά τα γρόσια
κι αν δε σου φτάσουνε κι αυτά σου δίνω κι άλλα τόσα.
[Παίρνει ο νιος την έμορφη και ο κοντός τα γρόσια.
– Κάνω κόρη μ’ για να σου ειπώ, κάνω να σε ρωτήσω,
κόρη μ’ ’πό πού είν’ η μάνα σου, ’πό πού είν’ τα γονικά σου;
– Απ’ τη Βενετιά είν’ η μάνα μου κι ο κύρης μ’ απ’ την Πόλη,
έχω και έναν αδελφό που λείπ’ είκοσι χρόνια.
Φιλάει αδελφός την αδελφή στα μάτια και στα φρύδια.
– Κοντέ μ’ πάρε την έμορφη, πάρε και την καλή σου
και τα φλουριά κεράσματα, τα γρόσια μετρητά σου.]