Ξημέρωσε η ανατολή

Ξημέ- ξημέρωσε η ανατολή και χάραξε η δύση,
παίρνει, παίρνει κι ο νιος το μαύρο του, πάει να τον ποτίσει.
Στο δρό- στο δρόμο οπού πήγαινε Θεόν παρακαλούσε:
– Αχ Θεέ, Θεέ μου να, αχ Θεέ μου να την έβρισκα,

Θεέ μου να την έβρισκα τήν αγαπώ στη βρύση,
να τσ’ έδινα να μου ’πλενε και να μη με γνωρίσει.
Έτσι που παρακάλεσε, έτσι πηγαίν’ τη βρίσκει,
σαράντα τάσια έσυρε, στα μάτια δεν την είδε
κι απάνω στα σαράντα δυο τη βλέπει δακρυσμένη.
– Κόρη μου ποιος σε βούρκωσε και είσαι δακρυσμένη;
– Έχω άντρα στην ξενιτιά τώρα δώδεκα χρόνια
ακόμα δυο τον καρτερώ και τρεις τον απαντέχω.
– Κόρη εγώ ’μαι ο άντρας σου, εγώ ’μαι κι ο καλός σου.
– Αν είσαι συ ο άντρας μου, αν είσαι κι ο καλός μου,
πες μου σημάδια του σπιτιού κι έτσι να σε πιστέψω.
– Έχεις δεντρί στην πόρτα σου και κλήμα στην αυλή σου.
– Περαστικός επέρασες τα είδες και τα ξέρεις.
Αν είσαι ’σύ ο άντρας μου, αν είσαι κι ο καλός μου,
πες μου σημάδια του κορμιού κι έτσι να σε πιστέψω.
– Έχεις ελιά στο πόδι σου κι ελιά στην αμασχάλη,
καταμεσίς στο στήθος σου τ’ άστρι και το φεγγάρι.
– Τότε εσύ ’σαι ο άντρας μου, εσύ ’σαι ο καλός μου.